Rotterdam: A Queer Love Story
Een interview met Pascal Muller (artistiek leider van ‘Rotterdam’)
Pascal Muller is artistiek leider van de productie ‘Rotterdam’ en is oprichter & voorzitter van ‘8 op de schaal van Richter’, waarvan de theatertak ‘Richter Theaterproducties’ heet. Het doel van Richter Theaterproducties is om sociaal – maatschappelijke thema’s aan jongeren aan te bieden door middel van hen professionele theaterstukken te laten ervaren, waarin een verband wordt gelegd tussen het verhaal en het leven van de leerling. Naar ‘Rotterdam’ komen dan ook 1.000 scholieren kijken.
Wat is voor u zelf de kern van het theaterstuk ‘Rotterdam’?
“De kern van dit stuk is dat het niet om de buitenkant gaat. Het gaat over dat de show transgenderkwesties, niet alleen meer bekendheid, maar ook meer respect geeft.”
De cast komt uit Engeland, wat heeft u aangetrokken om dit stuk naar Nederland te brengen?
“Ik heb het script ‘Rotterdam’ in Londen in een boekhandel zien staan. Dit heb ik gelezen en ik vond dat het een stuk was waarvan je merkt dat het een vlot geschreven script was. Wanneer je aan het boek begint raakte me het al snel. Daarbij is het ook heel erg van deze tijd en bevat het een heel interessant en actueel thema. Het is eigenlijk gewoon een heel fijn stuk is en dat heb je al na 2 of 3 pagina’s in de gaten. Dat trok me meteen aan en ik dacht toen ‘dit moet ik eigenlijk naar Nederland brengen’.
De theatervoorstelling had al eerder gestaan op West End in Londen en ook op Broadway in New York. ‘Rotterdam’ is tot nu toe niet op het Europese vaste land opgevoerd. Toen dacht ik, ‘het stuk speelt zich in Nederland af en er komen Nederlandse tradities in voor zoals vuurwerk bij Oudjaar, Koningsdag/-nacht en bitterballen. Dit is eigenlijk gewoon geschreven voor het Nederlandse publiek.’
Het is alleen wel een Engels stuk, want het is door de Engelsman John Brittain geschreven. Rotterdam’ gaat over 3 Engelse expats die in Rotterdam wonen en werken, dus ik vond dat het in Nederland ook in het Engels moest worden gespeeld. Het zou namelijk best raar zijn als de rollen van Engelse expats worden gespeeld door Nederlandssprekende mensen. Daarbij is het ook leuk dat je mensen Engels hoort praten en vervolgens termen als bitterballen en Koningsdag hoort. Dit valt alleen op wanneer het hele stuk in het Engels wordt gespeeld, hierdoor vallen de grappen ook beter.
Toen dacht ik dus: ‘dit betekent dat het stuk in het Engels moet worden gespeeld’. Zo gingen we op zoek naar Engelse acteurs en zijn we uitgekomen in Londen. Gelukkig werkte ik inmiddels al samen met een Nederlandse regisseur die in Londen woont en werkt. Vervolgens zijn we de audities gaan doen in Londen, daar zijn meer dan 1.000 acteurs op afgekomen en uiteindelijk zijn er 4 overgebleven. In Londen is ook het hele stuk gerepeteerd. Nu is iedereen sinds anderhalve week overgevlogen naar Eindhoven.”
Komt het publiek vooral vanwege het feit dat ‘Rotterdam’ over LHBTI+ gaat, of komen de mensen vooral omdat het een interessant stuk is?
“Ik denk van alles wat. Er komen mensen uit de LHBTI+ gemeenschap kijken, maar zeker ook mensen die gewoon interesse hadden in het verhaal. Het is een liefdesverhaal waarbij je in het begin kijkt naar een theaterstuk met LHBTI+ karakters, maar gaandeweg let je daar niet eens meer op. Je kijkt gewoon naar een liefdesverhaal met ups en downs. Dan realiseer je je ook: hé, het is helemaal niet zo heel anders. Ook in die relaties zijn mooie momenten, moeilijke momenten en de typische discussies. Dat vind ik de kracht van dit stuk, dat het de LHBTI+ gemeenschap zo normaliseert. Je merkt dat er mensen komen die van toneel houden en gewoon naar een leuke voorstelling komen. Ook merk je dat er mensen zijn die juist op het LHBTI+ thema afkomen, meestal zijn van die de gemeenschap.
Ik kan me ook niet voorstellen dat wanneer je voor het zien van ‘Rotterdam’ niet erg openstaat voor de gemeenschap en terughoudend bent, je er daarna nog hetzelfde over denkt. Na het zien van dit theaterstuk hebben we ze in ieder geval aan het denken gezet en hun hart is hopelijk ook een beetje meer open gaan staan.
De meeste mensen die naar buiten komen zijn echt onder de indruk en sommigen emotioneel, iedereen is wel geraakt. Het theaterstuk zorgt er ook wel voor dat mensen gaan nadenken en het houdt mensen ook echt bezig. Ik heb ook mensen gehad die me een paar dagen na het zien van ‘Rotterdam’ een appje hebben gestuurd waarin ze zeggen dat ze er nog mee bezig zijn.
Dit is ook wat onze stichting wil doen: mensen uit hun comfortzone halen en iets presenteren waardoor ze even gaan nadenken. Wat er dan uiteindelijk uitkomt is aan hun, daar hebben we ook geen invloed op.”
Gezien
Pascal Muller heeft mij aangeboden om ‘Rotterdam’ te zien in Eindhoven. Dit heb ik met een vriendin gedaan op donderdag 6 oktober. We waren erg onder de indruk en zoals Pascal al had gezegd, hadden we er veel over nagepraat. Het mooiste wat ik aan dit theaterstuk vind is dat het heel realistisch is geschreven. Het is niet zo dat iedereen meteen helemaal accepterend is van het feit dat Adrian transgender is, maar ze proberen het wel. Ook mooi was dat het stuk vanuit 2 kanten bekeken werd: de kant van Adrian en zijn vriendin Alice. Hierdoor kun je je in beide personages inleven. Daar komt ook het napraten en nadenken uit voort. ‘Rotterdam’ is heel mooi en eerlijk.
Door Floor van Bon, GGO jongeren